Бер коллективта эшләгән дус кызым, ипле-ягымлы, тыйнак Айсылу бездә еш булганлыктан, җавап йөзеннәндер инде, мине үзләренә кунакка чакырды. Ерак авыл түгел, барып кердек көзге якта яңгырга эләгеп, лычма су булып. Өйдә безне ирләрчә нык гәүдәле, төксе карашлы хатын каршылады. Кызы, уңайсызланган хәлдә, киеренке халәтне йомшартырга теләп, самавыр куеп җибәримме дип сораган иде, ана кеше, эчке ярсуын чак тыеп, идән уртасына сулы чиләк белән чүпрәк ыргытты. “Башта өеңне юып чыгар әле, аннан күз күрер”, – диде, дорфа гына.
