Безне заманында «Авызың тулы кан булса да, кеше янында төкермә», «Өйдәге чүпне тышка чыгарма», – дип өйрәттеләр. Гомумән, безне ул ярамый, бу ярамый дип, бик күп тыюлар, чикләүләр белән үстерделәр. Әле болар янына, өлкәннәргә юл куй, кечерәкләргә юл бир, ише язылмаган кагыйдәләр дә безнең күңелгә мәңгелеккә сеңеп калды. Дөреслектә күпчелек үзенең хокуклары турында түгел, бурычлары турында уйлап үсте, шулай яшәде.
